Wendigo i inne upiory – Algernon Blackwood

Wendigo i inne upiory” to zbiór opowiadań autorstwa Algernona Blackwooda, brytyjskiego pisarza uznawanego za mistrza literatury grozy, szczególnie opowieści o nadprzyrodzonych zjawiskach. Książka gromadzi kilka jego najsłynniejszych prac, w tym opowiadanie tytułowe „Wendigo”, które stało się klasykiem gatunku. Blackwood w swoich opowiadaniach często odwołuje się do mrocznych, tajemniczych sił natury, wprowadzając atmosferę strachu i niepokoju. Blackwood mistrzowsko buduje napięcie, wykorzystując surowość natury, samotność i poczucie nieuchronnej zagłady. Czytelnik czuje, że bohaterowie są osaczeni przez coś niepojętego, co działa poza granicami ludzkiego rozumienia. Oprócz „Wendigo”, zbiór zawiera także inne klasyczne opowieści grozy Algernona Blackwooda, które ukazują jego fascynację nieznanym i nadprzyrodzonym. Chociaż różnią się tematyką, wszystkie łączy wspólny wątek zderzenia człowieka z siłami, które są daleko poza jego kontrolą. Blackwood był mistrzem tworzenia atmosfery, w której napięcie narasta stopniowo, budowane przez detale i sugestie, zamiast otwartych scen grozy. Jego opowieści często skupiają się na przerażeniu psychologicznym, w którym bohaterowie są poddawani naciskom ze strony sił, których nie mogą zrozumieć ani kontrolować. Co ciekawe, zamiast bezpośrednich konfrontacji z potworami czy duchami, w wielu przypadkach groza pozostaje w sferze niejasnych, ledwie zauważalnych sugestii.

Wendigo i inne upiory” to klasyka literatury grozy, która wciąga czytelnika w mroczny, niepokojący świat tajemniczych sił i zjawisk nadprzyrodzonych. Algernon Blackwood z mistrzowską precyzją buduje atmosferę strachu, gdzie groza czai się w naturze, w psychice bohaterów i w samym nieznanym. Zbiór ten jest doskonały dla miłośników subtelnej, psychologicznej grozy, a także dla tych, którzy cenią sobie opowieści o nieznanych, dzikich siłach natury.

Wenus – straszny horror plus dobra sensacja

Wenus – Lucia, tancerka z nocnego klubu okrada gang handlarzy narkotykami i ucieka do siostry, która mieszka z córką w niemal opustoszałym bloku. Nieoczekiwanie, w nocy, siostra znika pozostawiając Luci małą córkę. Żądni zemsty gangsterzy podążający tropem dziewczyny okazują się mniejszym problemem niż narastająca groza, która czai się w starych murach wieżowca. W miarę jak zaczynają dziać się dziwne i niewytłumaczalne rzeczy, Lucía odkrywa, że blok jest nawiedzony przez starożytne, demoniczne moce. Przerażające wizje i zjawiska nadprzyrodzone zaczynają prześladować ją i jej bliskich, a złowrogie siły próbują przejąć nad nią kontrolę. Zmuszona do stawienia czoła zarówno gangowi, jak i nadprzyrodzonym koszmarom, Lucía musi walczyć o swoje życie i odkryć, co naprawdę kryje się w przeklętym budynku.

Opinia Straszne Horrory
Wenus to hiszpański horror w reżyserii Jaume Balagueró znanego z mistrzowskiego budowania przerażającej atmosfery. Film jest nowoczesnym podejściem do horroru nadprzyrodzonego, łączącym elementy okultyzmu z brutalnym światem zrujnowanego miejskiego krajobrazu.
Wenus jest udanym połączeniem filmu sensacyjnego z horrorem. Trzyma w napięciu od pierwszych minut, akcja toczy się dynamicznie, historia jest bardzo ciekawa i zaskakuje do samego końca. „Wenus” łączy w sobie miejską dekadencję, napięcie i okultystyczną grozę, oferując wciągające i intensywne doświadczenie. Film pełen jest niepokojących wizji, mrożących krew w żyłach halucynacji i narastającego poczucia strachu, prowadzącego do przerażającej konfrontacji Lucíi z siłami ciemności.
Jednym z największych atutów filmu jest jego atmosfera. Zrujnowany blok mieszkalny, z klaustrofobicznymi korytarzami i mrocznymi cieniami, staje się niemalże odrębną postacią. Historia budynku, związana z mrocznymi rytuałami i starożytnymi klątwami, nadaje filmowi złowrogi klimat, w którym granica między rzeczywistością, a światem nadprzyrodzonym powoli się zaciera. Wykorzystanie światła i dźwięku wzmacnia napięcie, tworząc duszną atmosferę grozy, która utrzymuje się przez cały seans.
Wenus to horror, który ogląda się bardzo dobrze, trzymający w napięciu, z dobrą scenografią i grą aktorską. Jest to film, w którym nie brakuje krwawych scen, tajemniczych, mrocznych rytuałów i sprawnie poprowadzonego wątku sensacyjnego.

Brzask (Sunrise) – nudny horror o nudnym wampirze

Brzask (Sunrise) – W biednym i mocno podupadłym amerykańskim miasteczku niepodzielnie rządzi jedna familia, która zdecydowanie nie lubi obcych i odmiennych rasowo. Pewnego dnia chińska rodzina imigrantów przyjmuje do swojego domu wynędzniałego wędrowca, który okazuje się jej sojusznikiem w walce z bezwzględnymi władcami miasteczka.

Brzask w zamyśle miał być chyba horrorem z elementami dramatu obyczajowego. Początek filmu zapowiada się bardzo obiecująco. Niestety im dłużej trwa seans tym jest coraz gorzej. Sceny grozy jeśli jakieś odnajdziemy w tym dziele są mdłe i nijakie, a dramatem jest cały ten film albo raczej zbrodnią popełnioną na naiwnym widzu. Film jest nudny, gra aktorów nieprzekonywująca, pomysł na ciekawą fabułę całkiem zmarnowany.
Zdecydowanie nie polecam.
Czytaj dalej Brzask (Sunrise) – nudny horror o nudnym wampirze